منتظر المهدی

یا حیّ و یا قیّوم

الله جان سلام

خودت خوب می دانی عزیزم که لبریزم از عشقت و دارم سر

می روم لبالبم از سخن عاشقانه برایت هر چه می گویم

بیشتر سر ریزم می کنی هر چه می گریم بغضم گلوگیرتر

می شود هر چه می نوشانی‌ تشنه ترت می شوم تنها و

تنها تو را دارم یا الله مگر می شود که خودت را قربانی

خودت کرد ؟ می خواهی باز هم قربان ما شوی ؟ ای

مهربانترین مهربانان یا ارحم الراحمین آخر چقدر تو

قربان ما می‌شوی ؟

شگفت و صد شگفت از این همه مهربانی ات

به دلم ديدنت برات شده، به خدا صبح و شام منتظرم

همه ی روزها ولی به خصوص، آخر هفته هام منتظرم

نه شبيهم به هر مسلمانی، نه نماز درست و درمانی…

چه بگويم خودت كه می دانی، من چه اندازه خام منتظرم

منبرت جای خطبه خوانی هاست، چقدر جمعه ها برو و بياست

سر سجّاده ها شلوغ رياست، من در اين ازدحام منتظرم

ندبه خوان های خوش صدا جمعند، همه ی كلّه گنده ها جمعند

انتظار خواصّ اينجوری است، من شبيه عوام منتظرم

جيب ها جيره خوار سُبحه شده، لقمه ها لقمه های شُبهه شده

انتظارت حلال بعضی ها، لب بيت الحرام منتظرم

تو كجا؟ من كجا؟ چقدر سراب؟ ساقی سال های قحط شراب

من ولی با همين وجود خراب، دست در دست جام منتظرم

زود تا محتسب خبر نشده، ريشه ی تاک ها تبر نشده

کار من تا خراب تر نشده، تا همين جا تمام، منتظرم

بی جواب از تو بر نمی گردد گريه های سلام هيچ كسی

السّلام عـليـك يا موعــود، ــ و عـليـك السّلام منتظرم

باز هم آدینه ای آمد ولی مهدی کجاست؟

یک نفر می گفت مهدی جمعه ها کرببلاست

رو به سوی کربلا کردم که فریادش زنم

باز هم با ندبه ای از هجر مولا دم زنم

آمد از سویی ندایی؛ ای اهل انتظار

اندکی دیگر صبوری؛ می رسد دیدار یار

ای یادگار عترت طاها، ظهور کن

آرام جان زهره ی زهرا، ظهور کن

از رخ بگیر معجر غیبت، عزیز دل

روشن ترین ستاره ی دنیا، ظهور کن

عمری در انتظار نگاهت نشسته ایم

ای تکسوار سینه ی سینا، ظهور کن

ای آنکه عرش، بسته به پایت کمند خویش

وی باده نوش ساغر ادنی، ظهور کن

هرگز بهانه از لب و خالی نجسته ایم

«تنها» تویی بهانه ی دلها، ظهور کن

عید است ولی بدون او غم داریم

عاشق شده ایم و عشق را کم داریم