منتظر المهدی

با اینکه روضه خوانم و می خوانم از شما

فهمیده ام که هیچ نمیدانم از شما

یا ایها العزیز ! ذلیل معاصی ام

باید ز شرم چهره بپوشانم از شما

می ترسم از رسیدن آن جمعه ای که من

قبل از سلام روی بگردانم از شما

رویی نمانده است به چشمت نظر کنم

پس بی دلیل نیست ، گریزانم از شما

من اصل انتظار تو را برده ام ز یاد

با انتظارهای فراوانم از شما

من نان به نرخ نام تو خوردم ، حلال کن

محض رضای ذائقه میخوانم از شما

ندبه ها با نفس اشک زمين تَر شده اند

مثل گل ثانيه ها نبض معطر شده اند

افق امروز پُر از مستی باران زده است

جمعه ها دير زمانيست که بهتر شده اند

اتفاق است و يا حادثه من بی خبرم

حس اين حادثه ها قند مکرر شده اند

شنبه ها.... جمعه و يا هرچه که تو می خواهی

جان به لب آمده هم بال کبوتر شده اند

در دل منتظران شوق و سروريست عجيب

آسمانها و زمين حالت ديگر شده اند

رقص مهتاب گواه است يقين می آيی

عرشيان در دل مهتاب شناور شده اند

نيمه ی کامل شعبان شده و وعده ی دوست

شاهدان منتظر زمزم کوثر شده اند

آسمانها و زمين پلک زدند انگاری

لحظه ها ی فرج عشق مُيَسر شده اند

در آتش مهجوری، می سوزم و می سازم

با درد و غم دوری، می سوزم و می سازم

شمع شب تنهایم، از عشق تو رسوایم

چون عاشقِ رنجوری، می سوزم و می سازم

با دیده ی پُر شبنم، در شهـر سیاه غـم

از غُصّه ی بی نوری، می سوزم و می سازم

مانند جوان مُرده، چون لاله ی پژمرده

بِنشسته لب گوری، می سوزم و می سازم

شرمنده ام از کارم، از چشم گـنهکارم

پنهانی و مستوری، می سوزم و می سازم

والایی و من پستم،بر دامن تو دستم

چون وصله ی ناجوری، می سوزم و می سازم

يک شب بيا حوالی چشمم قدم بزن

آرامش تمام جهان را بهم بزن

با دست های نرگسی ات بخت باغ را

لای نگاه ناز کبوتر رقم بزن

چشمت تمام شعر مرا دست برده است

با پلک خود به روی غزل ها قلم بزن

نه بی خيال عالم و آدم شبيه موج

بر اوج قلــه هـای مصمم عَلَم بزن

با اشک روی فاصله ها خط بکش برو

پشت سرت به آينه ها رنگ غم بزن

فکری بحال غربت من کن تو بعد از اين

اصلن بيا زمين و زمان را بهم بزن

شمشادهای باغ دل ما فلج شدند

از بس که شهر با رخ آئينه لج شدند

آقا بيا که فاصله ها بيشتر شده

با ما تمام آينه ها بی تو کج شدند

شمشادهای باغ دل ما فلج شدند

از بس که شهر با رخ آئينه لج شدند

آقا بيا که فاصله ها بيشتر شده

با ما تمام آينه ها بی تو کج شدند

آمده ایم با زندگی کردن قیمت پیدا کنیم،نه به هر قیمتی زندگی کنیم. آیت الله بهجت

- شرکت در جنگ نرم همانند شرکت در جنگ نظامی واجب است.

علامه مصباح یزدی.

- بدان که هرگز از نگاه خدا دور نیستی، پس مواظب باش که در چه حال هستی. امام جواد(ع)

- سه چیز است که انسان را به رضوان خدا می رساند : زیادی استغفار،نرم

خویی و صدقه بسیار دادن. امام جواد(ع)

- موعظه را بپذیر و بدان عمل کن،زیرا موعظه نزد مومن از عسل ناب شیرین

تر و برای منافق از بالا رفتن از پله بر پیرمرد کهنسال دشوارتر است.

لقمان حکیم

- خالق من بهشتی دارد نزدیک،زیبا و بزرگ؛و دوزخی دارد به گمانم کوچک و

بعید. در پی دلیلی است که ببخشد ما را ، گاهی به بهانه یک دعا در حق

دیگری ...

- وقتی بعلاوه خدا باشی منهای هر چیزی می توان زندگی کرد.

- خوشا به حال کسی که توجه به عیوب خویش ، او را از پرداختن به عیوب

دیگری باز داشته است. امام علی(ع).

- سپاسگذاری از نعمت گدشته ،نعمت آینده را در پی خواهد داشت.

امام حسین(ع).

- بخیل کسی است که به سلام کردن بخل ورزد. امام حسین(ع).

- چهار چیز مرد را زشت می گرداند:بخل ،دروغ،حرص و آز و بد خلقی.

علی (ع).

- سر مست پیروزی نشو که از پیروز شدن زمانه بر تو در امان نخواهی بود.

امام علی(ع)

- با صدقه و صله رحم ، گناهان خود را پاک گردانید و خود را محبوب

پروردگارتان کنید. امام علی (ع)

منتظر بقیه پیامهای همراه من باشید. البته با نظرات خوبتون.

یا علی

پس تا جان در بدن هست پشتیبان ولی فقیه زمان باشید

خواب دیدم که گل روی تو پر پر می گـشت

ولبت بسکه ترک داشت ز خون تر می گشت

خواب دیدم نفس ِتـــــــــــــنگ کبوترها را

قفس دست شما را که پُر از پَـر می گشت

خواب دیدم نظرت کـار مســـــــیحا می کرد

هرچه پـــر بود کــــنار تو کبوتر می گشت

راستی گوشــــــه ای از خواب مرا آزرده

که چرا از حرمت چشم تــرت بر می گشت

بی مهابا که دلم در دل آتــــش می سوخت،

قحطی آب که نه.... قحطی معجر می گشت

هرکه از کاشــــــته نـیزه خود بر می داشت

هرکسی پارچه ای داشــت پی سر می گشت

زیر باران پر از سنگ و شن و خاک و کلوخ

افق دید مـــــــن و چشم تو کمتر می گشت

صحبت از نعل که شد لعل لبت ریخت زمین

سینه دشــــــــت زعطر تو معطر می گشت

گرچه بـــــودند در اطراف تنـــت خیلی ها

دور شش گوشه ای ازجسم تو مادر می گشت

تکــــــــــــیه ام داده بـه دیــوار بلند حاشا

آخر خواب که انگار مـــــــــــقدر می گشت

خوب شد نیزه به دســـــــتی به کنارت آمد

قاری من، سر تـــــو در پی منبر می گشت


شاعر : رضا دین پرور